Sen yaptın, hepsini sen
İnanmasan da gerçekten
Sen yaptın, hepsini sen
Alabildiğine kıştı bir defâ
Ve sonra gökyüzü büsbütün karaydı
Boğaz’ın rengi bile yoktu
O da gökyüzüyle isyândaydı
Bir martılar vazgeçmemişti beyazdan
Kanatları yetmiyordu yine de
Boyasalar da İstanbul’u yeni baştan
Griye teslimdi bu sahne
Ama sen vardın, sen
İnanmasan da gerçekten
Sen vardın orada, sen
Oturuyordun öylece uykusuz
Biraz bıkkın, belki biraz huysuz
Uzaklara gönderdiğin gözlerin
Ne zaman dönerdi, belirsiz
Ama oradaydın işte, vardın
O sabahın köründe karşımdaydın
Paletinden taşanlarla
Koca bir şehri renklendirdin
Kırık cümlelerinin kahverengisinden
Damıttın pembeyi ellerinden
Kırmızı, yeşil, mor, mâvi
Bir dudağından damladı, bir gözünden
Her bir edân ile yeni darbe vurdun
İstanbul tual oldu, sen ressam oldun
Bir kış sabahını çevirince bahara
Benim için bir efsâne oldun
