Mutluyum…
İnan ki mutluyum…
Konuşmuyorum…
Unuttum çoktan kelimelerimi
Ve terk ettim tüm cümlelerimi
Dilsizleri oynuyorum…
Gözlerim de rahat artık
Görmeme gerek yok, her yer karanlık
Yaş bile yokken kirpiklerimde
Rutûbetten sırılsıklam kutsal sabahlık
Anlayacağın sessiz bir dünya, bir kıta
Ayak sesleri bile çıldırmış bu karanlıkta
Şimdi nerede bilmiyorum gerçi
Dertler yaşarmış bu günahlıkta
Bilmiyorum…
Gâliba şu ân yatıyorum…
Yalan değil, biraz üşüyorum…
Garip bir hareketsizlik var
Hiçbir şey hissetmiyorum…
Keskin toprak kokusu
Hattâ yağmur uğultusu
Hepsini duyuyorum…
Ama biliyor musun?
Hiç korkmuyorum…
Topraktan duvarlarım
Tahtadan bir çatım
Hattâ binlerce duâlarım
Var…
Dost yok, düşman yok
Dert yok, derman yok
Kuş yok, kervan yok
Feryat yok, figân yok
Sadece ben varım…
Ama burada hayat yok…
Taşımı yazanlar yok
Yaşımı tutanlar yok
Evet, belki duâlarım çok
Ama burada ezânlar yok
Öyle ki…
Olan fazla gelir diye
Bir soranım bile yok…
Neyse…
Ben lâfı uzatmam bilirsin
Beni sıkça ziyâret edersin
Korkarsın, bilirim ama
Beni bahtiyâr edersin…
