Adımlarımdan daha uzun değil bu yollar
Sen ufuklara karıştığına bakma
Gönüllü nöbetçileri kavaklar
Ve çarpık, garip köy evleri
Hatırlattıkça bana dışlanmışlığı
Aslında yollar yaklaştırır bana yalnızlığı
Git yeter ki, gitmeye bırak kendini
Nasıl alışır ayakların, özler bakışların
İster tembelliğine bin git, ister yürümeyi kestir
Sâdık bir sevgili gibi seni bekler varışların
