Kategori: Risâle-i Dârü’l Cünûn

Sabahın yedisinde başlarBitişi gecenin…Hayatımı veriyorToplamı yazdığım cümlelerinVe hayâllerimdir sildiklerim… Daha dün karşında otururkenBen 10 böcek…

Yırtılıyor içim,Kabullenemiyorum…Nasıl geçer gider günler?Nasıl biter bu yaz?Nasıl bir çöplüğe dönüşür gençliğim?Nasıl geri gelmez mutlu…

Öyle korkuyorum ki!Ellerimi sallayıversem boşluktaSanki dünya kalıverecek karanlıkta Uçlarına ağırlıklar bağlanmışTırnakları yenmiş, parçalanmışParmaklarım…Baba dayağından geçmiş…

Sevgisizim dünyaya karşıBu ânın keyfi böyle dediNe yüzü gözü kararmış kenar mahalle çocukları,Ne elleri pas…

İşte yine buradayım…Bu gri, dökük duvarlarBu mel’un, ıssız uğultuİşte yine yuvamdayım… Kaldırdığım yakalarımdan içeriBuz gibi…

Sen sevmezsin amaBulutlar her düşü ve her gözyaşını taşırOnlar rengini yüklerinden alanVe yükleri tanrılara ilhâm…

Açık gözlerine inat koyuydu yollarımYeniyi ararken eskimeye alıştımLunapark ışıkları çok uzakta şimdiSiyâh mı, beyaz mı…