Süngülü çocuklar koşuyor kumsalda
Hayâllerinde annelerinin yüzü
Ve daha hiçbiri tatmadan baharı
Doyasıya yaşamışlar güzü
Elma şekeri kokan bir cennet için
Kan kokan bir yola düştüler
Üzerlerine nûr yağacak diye
Yağmur gibi mermiye koştular
Ve hepsi ne güzel arkadaştılar!
Ölüm sâhillerinde yan yanaydılar
Devrildiler bir bir et yığını gibi
Bedenleriyle metal yığınlarına süs oldular
Bilmediler nedeni, nasılı, kimi
Göremedi çoğu vuranı kendini
Oysa bir diğer çocuktu vuran;
Bir çocuk daha özleyen evini…
Öldüler, çocuk çocuk öldüler
Hepsi melek olacaklarını sandılar
Bu sâhiller boyunca parçalanarak
Ölerek büyüdüler
