Öyle korkuyorum ki!
Ellerimi sallayıversem boşlukta
Sanki dünya kalıverecek karanlıkta
Uçlarına ağırlıklar bağlanmış
Tırnakları yenmiş, parçalanmış
Parmaklarım…
Baba dayağından geçmiş çocuk,
Tünellere sıkışmış kaçak gibi
Parmaklarım…
Biri kessin artık şu sesi!
Her sâniye tekrar eden nefesi…
Ayarı bozuk bir duvar saati
Ve sesinden tahmin etmek gibi vakti
Nefesimi sayıyorum…
Ölümü beklerken çok yoruluyorum…
Gittikçe kararıyor her yer…
Ağır ağır batan bir kayık,
Ağır aksak yürüyen bunak gibi
Dibe çekiyor içimdeki ağırlık
Parça pinçik dizlerime yazık olmuş
İsimsizlerin yastığı artık taşmış
Rûyalarda kalsınlar, hiç gelmesinler
Gerçek olan bir gün gidermiş
Ve sessizlik geldi…
Sonbaharın aynalarında
Ölümün sarı yüzünü gördüm
Sokaklar boyuncalardı
Ben de onlarla toprağa döndüm…
